Mijn verhaal

Mijn zoektocht nam ik voor het eerst echt serieus nadat ik mijn beide ouders heb verloren. Ik stelde bij het afscheid van papa hem de vraag wat hij anders had willen doen in zijn leven. Wat een rust gaf hij me met zijn antwoord dat hij zonder enige spijt het leven liet, maar ik geloofde het niet.
Het deed me nadenken over de keuzes die ik in mijn nog jonge leven had gemaakt en wist dat als ik die dag nog zou sterven, ik wel spijt zou voelen. 
Ik zou spijt hebben dat ik mezelf nooit echt had leren kennen. 

Zoals zoveel mensen waarschijnlijk ervaren, voelde ik een vuurtje branden. Het gevoel dat ik tot meer in staat was dan wat ik al had ontdekt. 
Het gevoel dat ik een groot stuk van mezelf verborgen en klein hield. 
En dus besloot ik om het vuurtje leven in te blazen en op zoek te gaan naar wat het feller kon doen branden. 

Start met je Why - Word wie je bent

Ken je deze ideologische uitspraak van Simon Sinek zijn TED-talks? 

Klinkt het voor jou logisch dat je weet wie je bent, dat je beseft waarom je iets doet en dat je begrijpt wat je denkt?

Neen! Zo eenvoudig blijkt dat voor mij niet te zijn (en dat is het ongetwijfeld niet voor velen!) 

Want wie ben ik? Wat kan ik goed? Wat is mijn levensmissie? 

Ik had er geen antwoord op. 

Dus nam ik heel wat stappen terug en zocht ik naar antwoorden in het beluisteren van podcasts over zelfontwikkeling en persoonlijke groei, las ik boeken, volgde ik loopbaanbegeleiding en verplichtte ik me tot zelfreflectie.

Ik leerde dat ik telkens terug kwam op één herinnering waarvan ik het gevoel heb dat mijn kinderbreintje van toen mij nu verplicht het te gebruiken.  

Ik ben een jaar of 6, zorgeloos en met een vrolijke naïviteit over het leven die ik voor mezelf droom. 

Ik sta aan de hand van mijn papa, op een verplicht familiedinertje met (groot)tantes en nonkels wiens naam ik nog nooit heb gehoord. Bij de begroeting vraagt een van de nonkels naar mijn naam waarop papa zegt: "Elle est ma fille, Lore" (op z'n frans uitgesproken als L'or). Die man mompelt wat onverstaanbaar frans waarna ik duidelijk hoor: 

"L'or, elle est d'or" 

"Wat zegt die meneer, papa?" 

"Hij zegt dat je van goud bent, Loreke."

Dat kinderzieltje van mij begon te zweven want wat een mooie vergelijking! Zou dat echt zo zijn? Mag ik mezelf als een stukje goud beschouwen?

Met de jaren zakte dat goudklompje weg in mij en werden dromen vervangen door ontnuchterende ervaringen en een veeleisende realiteit. 

Toch is het compliment aan mij blijven plakken en is het tijd om het tot leven te brengen. 

Ontgin jouw goudklompjes.